Interview muziekdocent Freddy deel 3

Interview muziekdocent Freddie. Deel 3 Ontslagen in afwachting van de rechtszaak

Er zat twee jaar tussen de aangifte en de rechtszaak, waarin u op non-actief was gesteld door uw school, op last van de politie. Hoe ging dat?

Nou gewoon thuiszitten. De corona zat er precies bovenop, ik had nog andere werkzaamheden buiten mijn docentschap, die gingen door corona ook niet door. Een paar kleine activiteiten als zelfstandig ondernemer liepen nog wel door, maar in principe werd het heel stil.

Denkt u dat uw collega’s ervan afwisten?

Het werd in principe heel goed stilgehouden. De school zei dat ze er niks over vertelden. Want dat kan jou beschadigen. Dus niemand wist het. Tot een paar maanden geleden ik een keer uitgenodigd was voor een feest met inmiddels ex-collega’s die vroegen waar ik was gebleven. Toen heb ik het gewoon verteld. Ik ben vrijgesproken, ik heb niks misdaan, dit is hoe de school werkt.

U heeft me eerder verteld dat de school op enig moment van u af wilde. Hoe ging dat?

Ja. Zij dachten in het begin, dit is zo duidelijk dat het niet waar is, dit duurt een weekje en dan zijn we ervan af. Maar dat was niet het geval. Het ging steeds langer duren. De school heeft in principe anderhalf jaar niets van zich laten horen. Toen werd hun enige doel: hoe komen we hiervan af? Zonder dat zij zelf in opspraak raken. Dat hun naam niet wordt aangetast.

Het erge was, de directeur van de overkoepelende scholen had in het begin al na een maand gezegd dat niemand meer met mij mocht communiceren. Alleen hijzelf. En weet je wie er anderhalf jaar niet met mij gecommuniceerd heeft? 

Die directeur…

Die man! Van hem heb ik anderhalf jaar niets gehoord. Mooi he?

Zoals u het vertelt klinkt alsof u daar nog ontzettend kwaad over bent.

Die lui zijn niet lekker bij hun hoofd. Dus op een gegeven moment kreeg ik een mailtje ‘we willen een gesprek met je hebben.’ Oh, ik herinner me nu. Met hem heb ik eerder ook nog een gesprek gehad. Een maand na het voorval kwam ik bij hem. Die man had geen enkele inzage in de situatie. Hij wist totaal niet wat er gebeurd was. Alleen dat ik iemand had aangeraakt, that’s it. Hij begreep er niks van. Zijn houding was eigenlijk: jij hebt een meisje aangeraakt. 

Hij begon met: “Kijk Freddie, je moet nooit met een meisje alleen in een lokaal zijn. Dan moet je de deur openzetten.” Ik zei: “Even stoppen nu.” Meisje alleen in het lokaal? Je weet volgens mij helemaal niet wat er gebeurd is. Je zit hier gewoon met 1 ding ‘hoe kom ik van jou af?’. Toen begon hij ook al meteen van: “Ja, we moeten even kijken hoe we dit af gaan ronden.” Ik zei opnieuw: “Je weet helemaal niet wat er gebeurd is.” Ik was niet met 1 meisje alleen in de klas. Ik zat in een volle klas. “En ik ga je nu zeggen wat er gebeurd is.”

Ik werd kwaad op hem. Hij schrok ook van mij hoor. Toen begon hij over het politieverhoor: “En?” ” Wat zeiden ze?” Ik antwoordde: “Wat denk je zelf?” Dat de politie na het verhoor tegen mij zegt ‘we zijn eruit, zo en zo gaan we het doen’? Zo werkt dat niet! Weet je niet hoe de wetgeving werkt?”  

Hij antwoordde: “Nee. Maar bel ze anders even.” Ik zei: “Niemand kan dat. Je kan ze niet bellen. Ze bepalen helemaal zelf wat ze doen.” Toen zei hij dat hij ze wel even de volgende dag zou bellen. Ik wenste hem succes. Nooit meer iets van gehoord.

De man begreep de situatie niet. Niets van het rechtssysteem. Die is dan directeur van meerdere scholengemeenschappen. Dat was mijn contact met de school, die had maar 1 doel: ‘Hoe komen we van die man af?’.  

Pas anderhalf jaar later werd ik nogmaals tot hem geroepen en zei hij: “We willen je een voorstel doen. Weet je wat het is. Hoe het ook voor je uitpakt, wij willen van je af.”

Je kan daar enigszins begrip voor hebben omdat ze me al anderhalf jaar doorbetaalden en als je dan terug zou komen als het goed afloopt, zou de vraag komen: “waar ben je al die tijd geweest?” Dus er werd een vaststellingsovereenkomst aangeboden. 

Had u het gevoel dat u daarin een keuze had?

Nee. Het was gewoon dwang. Want hij zei al “ik wil je niet bang maken, maar dit is ons voorstel en anders willen we je gewoon ontslaan.”

Dus eigenlijk kwam het erop neer dat u dat voorstel kon accepteren of anders waren ze een ontslagprocedure bij de rechter begonnen?

Ja. Hoewel dat een beetje vreemd was, want ik had niks misdaan. Dus ik had kunnen zeggen. Doe je best, kom maar op dan. Maar: in de eerste plaats zat ik natuurlijk ongelooflijk slecht in mijn vel. Ten tweede: stel dat het fout zou gaan in de zaak van de valse beschuldiging. Stel dat het vlak na dat aanbod voor de rechter komt en ik veroordeeld wordt. Dan valt alles weg! Dan kan ik niet meer werken in het vakgebied. Ik denk dat ik een uitkering kan vergeten, dus dan zou ik in de bijstand komen. Dan houdt alles op.

En zij kwamen met een voorstel wat mij een zekerheid gaf van een bepaald inkomen. Daar was een speciale regeling voor.

Als ik dit zo hoor hoe u uw situatie beoordeelde was uw vertrouwen in het rechtssysteem flink onderuitgezakt.  

Dat was al binnen de eerste maand zo. Ik bedoel als je kijkt naar een officier van justitie kijkt en het OM en die gaan een zaak doorzetten waar op geen enkele wijze bewijs voor is. Dan klopt dat hele rechtssysteem niet. Je kan toch niet iets doorzetten waar je geen bewijs voor hebt? Mijn angst was ook steeds: houden zij iets achter? Weten zij iets wat wij niet weten? Want op basis van wat ze geleverd hadden en het getuigenverhaal, plus al die getuigenverhoren die we hebben uitgezocht, moesten ze dat toen al seponeren.

Wat ik altijd hoor is: als je vals beschuldigd bent zit dat de hele dag in je hoofd, klopt dat?

Klopt. Ik word wakker: Pats! Het is alsof er een soort tweede persoon in jou is gekropen, die zit er gewoon in.

Daarnaast had u naast werk ook een sociaal netwerk. En daarbuiten weer een ring van mensen die daar half omheen hangen. Dus misschien is er ook een tweestrijd ‘Aan wie ga ik dat wel en aan wie ga ik dat niet vertellen, want het zit me wel heel hoog’.

Mmm. Ja. Ik ben daar wel vrij open in geweest. Niet bij iedereen. Ik heb de mensen het niet zo gebracht dat ik gelijk met de deur in huis viel. Dat ik binnenkom en zeg ‘he, moet je nou eens horen’. Nee. Maar soms kwam het wel voor dat iemand die iets verder van je af stond. Dat het via een andere situatie ter sprake kwam.

Misschien is uw geluk dat u in een grote stad als Amsterdam woont. Want ik kan me voorstellen dat als dit in een dorp zou gebeuren.  Dan kan je geen winkel meer in of elke kassière die u nog nooit gezien heeft, weet opeens wie u bent. En van de beschuldiging.

Ja. Precies. Dat zo’n vader dat met mensen bespreekt en dan gaat het rond. Ook omdat ze dat vriendinnetje erbij betrokken hebben. Ik werkte al dertig jaar in drie verschillende sectoren, waar ik heel veel mensen ontmoet.

Dus het kiezen voor die overeenkomst was tussen enige vorm van zekerheid en de angst dat u met niets zou achterblijven?

Alles kwijt! 

En u werkte al lang in dat vak, dus u had een huis en alles wat daarbij hoort?

Ja. En een vaste baan he? Die heb ik nu niet meer. 

Was u er elke avond mee bezig?

Nee. Want ik ben ook een soort van rationalist. Ik besefte dat ik daar niets mee op zou schieten, dan zou ik me daar helemaal in begraven. In het begin heb ik wel gedacht ‘ik ga aangifte doen van laster, dat heb ik ook met mijn advocaat besproken. Ook nadat ik was vrijgesproken. Ze zei dat dat niet kon. Omdat dat meisje de situatie zo had opgevat, dus mocht ze dat zo zeggen. Je mag gewoon iets beweren. Zij denkt dat dat gebeurd is. Dat meisje is ook niet op zitting geweest, het boeit haar niet. Ze is gewoon doorgegaan op school. 

Dat is het allerergste: degene die onschuldig is raakt alles kwijt en degene die de aangifte heeft gedaan loopt gewoon vrij rond.

Bij de rechtszaak komen we straks. Eerst deze vraag: u hebt gekozen voor die overeenkomst. Was u niet tegelijk ontzettend kwaad? Zo van, ik wacht maar en wacht maar en daardoor moet ik nu iets kiezen wat ik nooit zou hebben gedaan als die valse beschuldiging er niet was geweest.

Daar komt het wel op neer. Het enige voordeel, nou ja, voordeel, er zat eigenlijk helemaal geen voordeel aan. Het enige wat het me wel opleverde; dat het de rust gaf dat ik financieel op die regeling terug kon vallen. Wat er ook zou gebeuren. Ik had kunnen doorzetten en niet ondertekenen. Maar wat gaat er dan gebeuren? Zou ik dan nog een rechtszaak aan mijn broek krijgen waarin ze iets zouden verzinnen om van me af te komen? En als dan de zaak verkeerd af zou lopen had ik niks.

Had u voor die gesprekken over die overeenkomst dezelfde advocaat als voor uw zedenzaak?

Nee, ik heb daar een andere advocaat voor gehad, die mijn strafrechtadvocaat mij adviseerde.

Een arbeidsrechtadvocaat?

Ja. En daar ben ik mee gaan overleggen: is dit een goed aanbod, moet ik dit doen? Ze zei ja, in jouw situatie zou ik dat gelijk doen. Als je dit neemt weet je wat je hebt. Achteraf voel ik nog steeds opluchting, want die financiële dekking had ik.

Hoe oud was u toen?  

Zevenenvijftig. Jaaa, 57. En dan mag je gaan solliciteren. Je weet niet hoe de arbeidsmarkt er uitziet. En als je veroordeeld wordt krijg je geen VOG (Verklaring Omtrent Gedrag) meer en kan je nooit meer werken. 

Toen u de baan kwijtraakte bij de school, en de rechtszaak nog niet was gepland, hebt u toen al geprobeerd om werk te krijgen?  

Nou, ook daarin heeft die school gefaald. Ze hadden al een paar maal aangedrongen dat ik maar ergens anders moest gaan solliciteren. Ze wilden van me af he? Maar dat kon helemaal niet. Na het tekenen van mijn vaststellingsovereenkomst ben ik direct gaan solliciteren en warempel, ik kreeg direct een baan aangeboden. Ik moest alleen nog een VOG regelen. Die vroeg ik aan. Een paar dagen later kreeg ik een brief terug: ‘U krijgt geen VOG’. Want er loopt nog een zaak tegen u, dan hebt u geen recht op een VOG.

Ik heb letterlijk die nieuwe school opgebeld en gezegd ‘Joh, ik mag hier niet werken’. Ik heb niet gezegd waarom precies niet. Ik heb alleen gezegd ‘het is heel erg ernstig, het is volstrekt buiten mijn schuld en ik kan u niet uitleggen waarom dit zo is.’ Dus ik kon niet eens aan de slag. Terwijl mijn vorige school dat wel gezegd had. Dat was zelfs voor mij nog een reden geweest om mee te gaan in die vaststellingsovereenkomst. Ik dacht, dan kan ik verder. Maar het bleek dat het helemaal niet kon.

© Egbert Born, September 2022, Amsterdam.

Dit is het 3e deel van het interview met muziekdocent Freddie. Het werd gepubliceerd op 14 oktober 2022. In de komende week verschijnt deel vier op de website van Platform Potifar. Het 1e deel is gepubliceerd op 12 oktober 2022, deel 2 op 14 oktober.

Bent u ook vals beschuldigd en wilt u er over vertellen? Stuur dan een mail naar [email protected]. Bellen mag ook, zie de contactpagina. Wij luisteren wel naar u. U bent het niet alleen.